Eylülde gel

Türk Dil Kurumu okul tanımını şöyle yapar.

“Okul;1-Her türlü eğitim ve öğretimin toplu olarak yapıldığı yer, mektep.

2-Öğrenci, öğretmen ve yöneticilerden oluşan eğitim topluluğu”

Okul için pek çok özlü sözde söylenmiştir. Bunlardan bir kaçı:

*Okul gençliğe; insanlığı, saygıyı, ulusu ve ülkeyi sevmeyi öğretir.

*Okul, uygarlığın geliştiği yerdir.

*Okulları olan bir milletin istikbali emniyettedir.

*Okul bir anne gibidir, bizi sever ve yetiştirir.

*Okul, hayata hazırlanış değil, hayatın ta kendisidir.

Okulların büyüğü küçüğü olmaz.

Önemli olan; o soğuk taş yapının içini dolduracak, kendileri küçük ama yürekleri büyük olan çocukların olmasıdır.

Çocukların olması da yetmez.

Onlara anneleri babaları gibi kucak açan öğretmenlerinde olması lazımdır.

Okulda öğretmenle öğrencinin olması, onların hayata hazırlanmasında yeterli midir? “Eti senin, kemiği benim” felsefesi günümüzde ne kadar geçerlidir?

Oysa öğrencisinin elinden tutarak okula getiren anne ve baba yani aile, çocuklarını okula teslim etmekle işinin bittiğini sanmamalı, tam aksine işin yeni başladığının bilincinde olmalıdır. Okul aile işbirliği bu nedenle oldukça önem arz etmektedir.

Değerli sanatçılarımızdan Alpay’ın “Eylülde gel” parçasını her dinleyişimde tatlı bir duygu kaplar içimi. Aslında sanatçı “eylülde gel” diye sevdiğine seslenmektedir. Olsun, benimde sevdiklerim var. Hepside eylülü beklemekteler sabırsızlıkla.

Şairin tabiri ile kır çiçekleridir onlar. Sevgili öğrencilerimin heyecanlarını içimde hisseder, sanki yurdun dört bir köşesinden şöyle seslendiklerini duyar gibi olurum:

BENİM GÜZEL OKULUM*

Seni çok seviyorum

Benim güzel okulum

Aylardır bekliyorum

Benim güzel okulum.

Küçüktüm, kucak açtın

Sevgiyle ışık saçtın

Başımda ALTIN taçtın

Benim güzel okulum.

Ne sordumsa erkenden

Esirgemedin benden

Çok şey öğrendim senden