İnsanın, fıtratında kulluk yapmak vardır. Bugünün diliyle ifade etmek gerekirse insan bunun için kodlanmıştır.

Evet, insan mutlaka kulluk yapacaktır!

Fakat kime?

Yaratılış gayesinin bilincinde olan, kainatı ve her şeyi yoktan var eden yaratıcıya, Allah’a (cc) yönelip, O’na kulluk yapar.

Ancak bu şuura sahip olamayan, Allah’tan (cc) başkasına kulluk yapar, şirke gider.

Aslında kulluk bir nevi gönüllü yapılmaktadır ve bu bir tercihtir.

İnsan kimi neyi, kimi çok seviyorsa ona bağlanmakta, kulluk etmektedir.

Sevmek için tanımak gerekir.

Tanımak için düşünebilmek gerekir.

Düşünebilen kendisini tanır, kendisini tanıyan; insan tabiatını tanır, evreni tanır, hakikate ulaşır; Allah’ı (cc) tanır.

“İslam öncesi Cahiliyye müşrik insanını anlatırken şu tespiti yapar: Onlar, helvadan put yapıp bir süre tapıyorlar, acıkınca o puttan helvalarını yiyorlardı.”

İşte ya insan mutlaka bir kulluk yapma ihtiyacı duymaktadır. Düşünüp, akledebildiğinde hakka ulaşıp, Allah’a (cc) kulluk edecek, akledemediğinde şuurdan mahrum olup, Allah’tan (cc) başka kulluk edecek bir şey bulacak.

Yani, insan ya şuurlu yahut da şuursuz olarak bir tercihte bulunacaktır.

Oysa insana şuurlu olmak yaraşır.

İnsanın şuurlu ve farkında olarak, yalnızca kainatı ve içindeki her şeyin yaratıcı Allah’a (cc) kulluk etmesi, kendisini, kendi türünden ve başka şeylerin kölesi, kulu olmaktan kurtaran büyük bir olanaktır.

Zihnideki tutumların ve zihinsel sınırlamaların hapsinde kalması insan için ne büyük ızdıraptır.

Bakınız buna örnek olarak, rastladığım ve etkileyici bulduğum bir hikayeyi ve bir düşünürün tespitini paylaşmak istiyorum.

Bir Kartal ve Tavuk hikayesi

“Dört tavuk bir kartal yuvasına girip bir yumurta çalarlar. Yumurtayı kümese getirdiklerinde, kümeste bulunan diğer tavuklar bu yumurtanın çok büyük bir tavuğa ait olduğunu düşünürler.

Zaman geçer, yumurtayı getirenler de unuturlar, onlar da bu yumurtanın büyük bir tavuğa ait olduğuna inanırlar. Günün birinde kuluçkaya yatan bir tavuğun altındaki o yumurta kırılır. İçinden simsiyah kanatlı, ilginç gagalı tuhaf bir tavuk çıkar.

Herkes şaşkın, mutludur; böylesini ilk defa görmüşlerdir. Anne tavuk, yavrusuna dersler vermeye başlar:

-Bak yavrum, yerden bulduğun böceği şöyle ye! Arpayı buğdayı böyle ye!.

Anne tavuk her geçen gün yeni şeyler öğretir yavrusuna. Büyük yumurtadan çıkan ilginç gagalı yavru tavuk, annesinin her söylediğini yapmakta, büyüdükçe de güzelleşmektedir.

Oldukça uzun kanatları vardır. Diğer tavuklar onun kanatlarına kıskançlıkla bakmaktadırlar.

Bir gün anne tavuk yavrusuna havadan gelen tehlikelere karşı kendini nasıl savunacağını anlatırken yavrunun gözü, gökyüzünde çok yukarılarda süzülerek ihtişamla uçan başka bir canlıya ilişir.

-Anne bu ne? Dedi büyük tavuk.

-Ha o mu? O kartal yavrum, kuşların padişahı.

-Ne de güzel uçuyor!

-Evet yavrum! Ama sen sakın ona özenme.

-Asla onun gibi olamazsın!

-Sen bir tavuksun.

-Senden önce baban, deden, amcan hepsi ona özendi ama hiç biri onun gibi uçamadı.

O günden sonra büyük tavuk, ömrü boyunca arka bahçede kartalın ihtişamlı geçişini izleyip iç çeker ve her defasında, keşke ben de bir kartal olup uçabilseydim, diye hayıflanır.

Ve bir gün siyah uzun kanatlı büyük tavuk, ihtişamlı kartalı izlerken ölüp gider. Onu bir tavuk gibi defnederler. Oysa ölen bir kartaldır.

Etienne de La Boétie “Gönüllü Kulluk” kitabında der ki:

“Eğer iki kuşak köleleştirilirse, bundan sonra gelen kuşak özgürlüğü hiç tanımadığı, görüp bilmediği için pişmanlık duymadan hizmet eder ve ondan öncekilerin zorla yaptıklarını seve seve yerine getirir.”

Tüm insanlığa şuurlu, farkında, özgür, anlamlı ve hayırlı bir hayat diliyorum.

Muhabbet, saygı ve dua ile…

Halit AÇAR