Kıymetli okuyucularım, bu haftaki köşe yazım memleketten uzaklarda, fakat memleketin en mühim yarası ile alakalı. Bu yara, kendi çıkarlarımızı memleketin çıkarlarının üzerinde tutma hastalığıdır. Bunun yanına başka maddeler eklemek tabi ki mümkün.
Memleket meselelerini hayatlarının merkezine koyan insanlar önce yaşadıkları yerleri yaşanılır hale getirmişler, güzelleştirmişler. Sonra da bir bakmışlar ki kendi yaşantılarına da bir kalite gelmiş. Kaliteli şehirler inşa etmek bireysel çabaların yanı sıra kurumsal çalışmalar ile mümkündür. İşte tam da burada kurumsal çaba derken maalesef sınıfta kalıyoruz. Kurumlar siyasetten bağımsız demek Şanlıurfa için çok da inandırıcı değil. İstikrarlı bir siyasi yapımız olmadığı için istikrarlı kurumlarımız da maalesef yok denecek kadar az. Mesela yanı başımızda bir şehir var o şehir son 15 yılda 3 vali değiştirmiş, biz ise son 3 yılda 3 vali değiştirmişiz. Yine o şehrin son otuz yılındaki iki valisi iç işleri bakanlığı yapmış. Daha o şehrin siyasetçilerinin yaptığı bakanlıklardan bahsetmiyorum bile. Ne demek istediğim umarım anlaşılmıştır. Bir kurum için, bir şehir için, bir ülke için lobi denilen faaliyet, faaliyetlerin en mühimidir. Bu lobi faaliyetleri de bu şehre gönül vermişlerin bir yerlerde olması ile mümkün. Bakın 2 milyon artı 500 bin nüfuslu bu şehirden çıkmış bakan sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Ya da bu şehirden cumhuriyet tarihi boyunca kaç büyükelçi, kaç müsteşar, kaç vali çıkmış. Daha da küçültelim cumhuriyet tarihi boyunca Türkiye’nin farklı şehirlerinde görev almış kaç Emniyet Müdürü, kaç Milli Eğitim Müdürü, kaç Gençlik ve Spor İl Müdürü, kaç İşkur İl müdürü çıkmış. Ben araştırdım emin olun her birinden bir elin parmağını geçecek kadar bulamadım. Yok mu bu şehirden çıkmış, benim de bilgi ve birikimlerim bu ülkeye katkı sunar diyecek birileri. Elbette var fakat onları gün yüzüne çıkaracak bir lobi gücümüz yok. Ya da daha net ifade edelim, var olan gücümüz ile birbirimizi yemekten fırsat bulamadığımız için bu işlere bakamıyoruz. Son süreçte bir ümit ile Şanlıurfa’nın var olan dinamikleri bir birleri ile barışabilir mi diye beklerken bir baktık ki bu sefer acımasız bir şekilde yıpratma ve dezenformasyon çalışmaları başlamış, var olan siyasi gücümüz de yok olmuş. Biz bu şehre bir bakan şart derken birileri, isim zikretmediğimiz halde, birilerinin reklamını yaptığımızı iddia etti. Bu şehir çok kıymetli insanları bağrından çıkardı, en az on kişi sayarım bakanlık yapabilecek. Peki biz ne yaptık, aman bu şehirden bir bakan çıkmasında bir de başımızda hesap vereceğimiz birileri olmasın dedik. Ya da benim yakın olduğum kimse bakan olamayacaksa varsın bu şehrin bakanı olmasın dedik. Bu tarafgirlik duygusu ile her potansiyele saldırdık, her siyasi gücü bertaraf etmeye çalıştık. Sonuç ortada, gelişmekte olan bir şehir ve hala gelişemeyen bir şehir. Bu konuda yetki verdiklerimizde de kabahat var tabi ki. Bakanın başkan ile arası yok, vekilin vekil ile arası yok, teşkilatın belediye başkanı ile arası yok, teşkilatların kendi içerisinde arası yok, bürokratların siyasiler ile arası yok. Yok da yok…
Mesele Memleket meselesi beyler. Tarih sizleri hayırla yad etsin, eserleriniz ile ansın sizi bu şehir. Çekişmeleriniz sizlere zarar veriyor versin de, bu bizim mevzumuz değil. Fakat bu şehir de bundan çok zarar görüyor. İç çekişmeleriniz bu şehre, bu şehrin evlatlarına zarar veriyor. Yeni Türkiye bir fırsat olsun, biz de yeni Şanlıurfa için kolları sıvayalım. Geçmiş geçmişte kaldı diyebilme erdemini gösterelim. Hayatımızın eksenine Memleket sevgisini koyalım ama lafta değil özde koyalım. Gerçekten iş işten geçmek üzere, birileri bu şehirden vazgeçmeden bu şehre sahip çıkalım.
Huzurlu, mutlu ve gelişmiş yarınlar bizleri bekliyor…
