Ağlıyorum eski insanların ardından.
Fotoğrafları alıp tozlu albümden,
Bakıyorum eski insanların ardından.
Gözümde canlanır ölen insanlar.
İhanet,eski bir anın tasvirini unutmak...
Şimdilerde durup durup,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Zamanın vefasızlığında kaybolan insanlar.
Hayal meyal akılda kalan hatıralar...
Çocukluğumun yadigarı o insanlar...
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Heybet o ki eski insanların mayasında.
Ölüler kuruttu ekmeği aslında.
Yerin altından sesler duymaktayım.
Topraktan göklere rahmet yağmakta.
Bugünlerde mezarlara bakıp bakıp,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Kararan geceye bir şafak onlar.
Kurak çöllere yağmur olanlar.
Yozlaşan topluma rahmet onlar.
Her an bu çağa bakıp bakıp,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Yeri göğü aydınlatandı kar taneleri.
Yok edendi onlar kusuru,necisi...
Eriyince dünya kirlendi birden.
Şimdilerde yanıp yanıp,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
İnsanı delirtmeye kadir olur,
Bu zamandan uyumsuz olmak.
Geçmişten sesler duyup duyup,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Gözler görmez de anı, eskiye bakar.
Kızaran gözlere yaşlar dolar.
Zaman bir bilmece çözmek zor.
Hayalde geriye gidip gidip,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
Bir sonbahar akşamı gibi,
Yüreğimizden dökülüyor yapraklar.
Dallarımız kurumuş,gövdemiz açıkta...
Yağan her yağmura dalıp dalıp,
Ağlıyorum eski insanların ardından.
AHMET FURKAN DEMİR
Yorum Yazın
Facebook Yorum