ÇÖPLÜKTEKİ ŞAFAK

Çocuk daha yedi yaşında,

kışın ortasında çıplak ayak,

elinde yırtık bir poşet,

çöp tenekeleriyle kardeş olmuş.

Teneke kutular arasında

gecenin bir yerinde,

ay bir fener gibi parlıyor

çöp dağlarının üstünde.

Anası evde hasta,

babasının izi yok,

çöp poşetinin dibinde arıyor

kaybolmuş adaletin kokusunu.

Biri naylon toplar,

biri ekmek kırıntısı,

biri hayal kurar –

"büyüyünce doktor olacağım!"

Bir gülüş düşer dudağına

ama dişleri yoktur artık gülmeye.

Simitçi sabah ezanında geçer,

köpekler uyur çöp başında,

çocuklar uyanmaz,

onlar zaten hiç uyumamışlardır ki.

Bir karton parçası: döşeği,

bir gazete: battaniyesi,

başlığı: dünya yalan dolan,

masalı: “bir gün bitecek bu rezalet…”

Nazım gibi konuşalım be dostum:

Bu bir şiir değil!

Bu bir insanlık ayıbı!

Bu, yırtılmış alın yazısının

yüzümüze çarpan küfrüdür!

Ve biz susarsak,

onlar tenekelerden değil,

yüreğimizin en karanlık köşesinden

doymaya devam ederler!