Savaş, Gerçekleri Örtemez

ABD’nin İran’a yönelik gerçekleştirdiği son hava saldırısı, sadece askeri bir hamle değil, aynı zamanda uluslararası hukuk düzenine, bölgesel istikrara ve dünya barışına doğrudan bir meydan okumadır. Washington yönetimi, bir yandan İsrail’in yıllardır tartışma konusu olan nükleer kapasitesine sessiz kalırken, diğer yandan İran’ı hedef alarak büyük bir çifte standardın altına imza atmıştır.

İran’ın Fordo, Natanz ve İsfahan’daki nükleer tesislerine düzenlenen bu saldırı, yalnızca fiziksel bir yıkıma değil, aynı zamanda diplomasiye, diyaloğa ve barış umutlarına da ciddi bir darbe vurmuştur. Bu tür bir girişimin zamanlaması elbette ki tesadüf değildir. Ne zaman ABD ya da İsrail iç politikada sıkışsa, ekonomik çalkantılar artsa ya da toplumsal huzursuzluk yükselse, dikkatler hep dış tehditlere çevrilir. Bugün yaşadığımız tablo, geçmişte defalarca tekrarlanan bu senaryonun yeni bir versiyonudur.

ABD, İsrail’i Ortadoğu’da stratejik bir ön karakol gibi konumlandırarak bölgeyi kendi çıkarları doğrultusunda şekillendirmeye çalışmakta ve bunu yaparken de uluslararası hukuk kurallarını yok saymaktadır. Ancak bu yaklaşım sürdürülebilir değildir. Çünkü artık dünya kamuoyu da Ortadoğu halkları da bu politikaların ne anlama geldiğini açıkça görmektedir.

Burada önemli bir noktayı hatırlatmakta fayda var: Bugün atılan bombalar yalnızca hedef alınan tesisleri değil, aynı zamanda diplomasinin altını da oymaktadır. Güce dayalı bu dış politika anlayışı, uluslararası düzeni kaosa sürükleyen tehlikeli bir zihniyetin ürünüdür.

İran’la yaşanacak olası bir sıcak çatışmanın sonuçları, yalnızca bu iki ülkeyle sınırlı kalmayacak, tüm bölgeyi derinden etkileyecektir. Ayrıca bu tür hamleler, Avrasya ekseninde yeni blokların oluşmasına zemin hazırlayacak ve ABD’nin küresel etkinliğini uzun vadede daha da zayıflatacaktır.

Yeniden Refah Partisi olarak bu saldırıyı en güçlü şekilde kınıyoruz. Ortadoğu halklarının artık yeni savaşlara, yeni yıkımlara tahammülü kalmamıştır. Bölgenin en çok ihtiyaç duyduğu şey; sağduyu, adalet ve kalıcı bir barıştır. Savaşla gelen her “çözüm”, aslında bir başka sorunun başlangıcıdır.

Zaman, aklıselimin, diplomasi ve diyalogun zamanıdır.