Baba!

Çocukken dünyamıza ilk giren kahramanlardan biridir baba. Sırtımızı yasladığımız, gölgesinde büyüdüğümüz, varlığıyla güven duyduğumuz ilk adam… Onun sesi evin direği gibidir; sesi gürse sarsılırız, sustuğunda yokluğunu hemen hissederiz.

Baba, bazen bir çift nasırlı eldir, bazen de akşam eve döndüğünde gözleriyle “her şey yolunda” mesajı veren bir bakış… Herkes annelik duygusunun sıcaklığından söz eder; haklıdırlar. Ama babalık, sessiz bir dağın gölgesi gibidir. Hep oradadır ama çoğu zaman fark edilmez. Yalnızca kaybolduğunda soğuk gelir, yalnızlık çöker, rüzgâr sert eser.

Çoğumuz babalarımızı yıllar geçtikçe daha iyi anlarız. Çocukken anlam veremediğimiz suskunlukları, gençken isyan ettiğimiz katı duruşları aslında koca bir sevdanın, koca bir omuz yükünün izdüşümüdür. O, sevgisini her zaman yüksek sesle söylemez belki ama sabah erkenden kalkıp işe gitmesi, elindeki son lokmayı sana ayırması, her gece kapı kilitlenene kadar uyanık kalması birer sevgi ilanıdır.

Baba; güvenliktir, kararlılıktır, sabırdır. Düşsek ilk kaldıran olmasa bile düştüğümüzü izleyip bir şey öğrenmemizi isteyen kişidir. Çünkü bilir: Bir gün o gölge çekilecek, biz ayakta kalmayı öğrenmek zorunda kalacağız.

Ne zaman bir baba gününü kutlasak, aslında biraz da geçmişimizi selamlarız. Kimi aramızdadır hâlâ, sarılabiliriz. Kimi çoktan sessizliğe yürümüştür, biz artık dua ederiz. Ama her durumda baba, içimizde yankılanan bir sestir: “Korkma, buradayım.”

Bugün vesileyle değil, içten bir teşekkürle seslenelim:

İyi ki varsın baba. İyi ki vardın.

Allah Mekanını cennet etsin inşallah.